« نامه ی بی نام - پنج | صفحه اصلی | نامه ی بی نام- هفت »
October 12, 2007
نامه ی بی نام - شش
بگو باشد، همین نزدیکی ها بماند
می خواهم خواب ات را ببینم بانو و خیال تو اگر برود ، همان کابوس های همیشه ویرانم می کند...
عطر تن زنان را دگر از یاد برده ام ، باور نمی کنی ؟ طعم دهان شان را به خاطر نمی آورم و حسرت خوابی که از بلور بوسه بر پشت پلک هایم می نشست، نیمه شبان از دهلیزهای آه، قی می شود. نفس ام به شماره می افتد دهانم باز می ماند و بغضی جانکاه، راه گلویم را می بندد.
اکنون هزار ساله ام من و هنوز مثل کودکان، جهان را به چشم تیله می بینم: سرد و شیشه ای و قمار...
با اینهمه چیزی نهانی برای تو دارم : گهگاه بی خبر، آبستن واژه می شوم و به افق های دور خیره...، رگهایم را می گشایم و هزار پرنده ی غبار در بی کران تهی، فواره می شود...
نه، به آسمان نگاه مکن. نگاه مکن، اندوه های من ابدی است، و می ترسم این آسمان سربی، آن خیال اندک ات را نیز از من دریغ کند.
به خوابم بیا بانو
به خوابم بیا...
اگر چه سال هاست که چشم های من بیدار است...
14 مهر 86 - تهران
October 12, 2007 1:21 AM
نظرها
ماه منیر نازنینم
اگر بگویم که من بعضی وقت ها جرأت نمی کنم نوشته ایم را دو باره بخوانم باور می کنی؟
دلتنگی های شاید نه چندان بزرگم تمام وجودم را به آتش می کشد
در این واژه ها دروغ نیست، دروغ نیست، دروغ نیست
و به همین دلیل، از خودم میترسم از سرنوشتی که قرار است این واژه ها برایم رقم زنند می ترسم. نه ، از دیگران و آنچه که بر روزگارم می رود هراسی نیست.
هراس من از همین لحظه هایی است که کسی از درون غارت ام می کند و گاه نمی دانم من کدام یک هستم، آن یک که می نویسد یا انکه نگاشته می شود؟
اما تردید ندارم که طعم زندگی ام بیشتر از جنس همان چیزی است که در درون ام می جوشد ورنه حال و روزم در این وانفسای انصاف جور دیگر بود
و هر بار با طلوع روز به دست این جماعت هرزه ، حراج نمی شدم...
بی نام October 28, 2007 11:47 AM
درود بر شما خانم ماه منیر رحیمی !
اول از همه دست تان درد نکند برای این همه تلاش تان برای برنامه ی جنسیت در رادیو زمانه ، خود بهتر می دانید که خیلی از مسایل در نزد ما تا هنوز تابود هست و شما یکی از تابو ترین مسایل را که همان سکس باشد برداشتید . .... ممنون
اميد October 14, 2007 3:13 PM