بلافاصله پس از دریافت مدرک حیاتی "گواهی­نامه"، در پراگ، داشتم به خرید یک فروند اتومبیل فکر می­کردم (البته از آن­جا که من از اولشم احتیاجی به تمرین راننده­گی نداشتم، تنها هدفم این بود که همین­طوری توی خیابونا جولان بدم) که دست سرنوشت، این­جانب رو برای دریافت گرین کارت پرت کرد به ایالات متحد آمریکا.

با سرافرازی هرچه تمام­تر، گواهی­نامه­ام را روی یک تابلوی بزرگ نصب کرده، به دست گرفته (با این یقین ­که به این ترتیب، هیچ نیازی به انگشت نگاری و طی کردن این­گونه مراحل امنیتی نخواهم داشت)، وارد شدم (و تمام آن مراحل را طی کردم).

چند صباحی به دیدار واشنگتن دی سی، "پایتخت سیاسی جهان" گذشت و حقیقت تعریف "انسان؛ حیوان راننده­" را در این ولایت پی ­بردم.

از قضا روزی با دوستانی در سیاحت کوه و دشت بودیم که متوجه شدیم آقای ایروانی بنا دارد یک کرایسلر اسپورت نقره­ای دودر را که بدجوری دل منو برده بود، بفروشه. سوییچ را گرفتم تا دوری بزنم. چند ویراژ و تعداد زیادی جیغ دخترها و بعد گقتم: نه هنوز کمه؛ باید بیشتر امتحان­ش کنم.

غروب بود که کمربندها را بستیم؛ از منزل آقای ایروانی به هدف خانه­؛ مسیری حدود بیست یا سی مایل.

چشم دشمن­تان روز بد نبیند! تا از خیابان­های محلی به اتوبان برسیم، هوا کاملاً تاریک شد؛ راننده­ای کاملاً تازه­کار، پشت فرمانی کاملاً جدید، با سیستم فنی کاملاً تازه (اتوماتیک و بدون کلاچ و بی­دنده یا یک­دنده)، در اتوبان­هایی کاملاً ناآشنا، قوانینی کاملاً نو، در کلان­شهری کاملاً غریبه، مسیحایی کاملاً ترسیده و البته ماهمنیری کاملاً وحشت زده، بلکه کاملاً خودباخته؛ در آینه، آبشاری نور پشت سر می­دیدم که همه متحد رو به من یورش می­آورند. پیش رو جز جاده هیچ نیست و جز تاختن و رفتن و رفتن هیچ چاره­ای؛ حتی  برای لحظه­ای درنگ، یک وجب پارکینگ نیست! قلب ِتند تند تپنده دارد از حلقوم بیرون می­زند! مغز، از کار افتاده ولی دارد "از مرز کشور تجاوز می­کند"! سلول سلول تن به رعشه افتاده! چشم­ها از حدقه خارج شده، اما هیچ نمی­بیند انگار! گاه، سیاه سیاه می­شود روزگار. گوش­ها انگار اصوات را از زیر آب می­گیرند؛ گنگ و مبهم و عجیب و غریب و بی معنی و ترسناک. تهوع دارم. سرگیجه ... حال از کدام ورودی، وارد شوم؟ از کدام خروجی خارج شوم؟ چه خیابانی به خانه­ی امن منتهی می­شود؟ کدام کوچه مرا به منزل می­رساند؟ مقصد کجاست؟ چه بسیار که زندگی درست همین صحنه می­شود؛ پا بر پدال گاز باید بتازی و بروی. هر چه پیش آمد، خوش آمد.

اما مگر آن وقت جای این حرفای فلسفی و اگزیستانسیالیستی بود؟! رنگ و روی پریده­ی  مسیحا (که بینوا اگر یک کلمه می­خواست دل­داری یا قوت قلب بده، فحش­های بنفش تحویل می­گرفت) گواه بود که او هم "جیش داره که رنگش زرده"! از خودم که نپرس! داشتم منفجر می­شدم! فکر نکنی از اضطراب بود ها! حتماً از چای عصرانه ناشی می­شد!

باری از بلای روزگار به­دور باد، آن بدن بادکرده را با اولین خروجی، از اتوبان (یا به قول فرهنگستان زبان فارسی، آزاد راه یا بزرگ راه ، یا همان اژدهایی که در دراز روده ی بی پایانش می سوختم و می ساختم) بیرون کشیدم؛ هر جا برود، لااقل می­توانم کمی سرعت را پایین بیاورم یا ترمزی بزنم و پشت دار و درختی خلاص کنیم خود را. آخییییییششششششش!

و تازه چشم را باز کردیم و از یک-دو عابر پرسیدیم "ما کجا هستیم؟". فهمیدیم خیلی از راه خانه دور افتادیم. و چه بسا جاده مانده برای پیمودن!

از سر گرفتیم. راه دیگری نبود. و بالاخره نیمه­شب­هنگام رسیدیم. جنازه­ای لرزیده و جان داده بیش نبودم. نای نفسی نبود که نبود. بر بستر، بی­هوش شدم. مسیحا را نمی­دانم.

اما مگر حیا کردم؟! فردا هم با همان کرایسلر جوان­پسند که دمار از دیشب­ من درآورده بود، راه افتادیم، تازه این­بار در شهر و با راننده­گی مسیحا! ای آقا! من که "گواهی­نامه" داشتم، چه گلی به سر راننده­گی زدم که تو جرأت می­کنی بدون همان کارت چکی هم حتی، پشت این سکان بنشینی؟! خطرناک است! هم تصدیق و تجربه نداری و هم اگه پلیس بگیره ...

بگذریم. از ما انکار و از مسیحا اصرار، دوری زدیم. جایی پارک کردیم تا کافه­ای بخریم. وقتی برگشتیم، هر چه استارت زد، اسب نقره­فام ناز کرد و شیهه نکشید! روشن نشد که نشد. ای دل غافل! ماشین امانت!

از هر مغازه دار و عابری پرسیدیم، ولی کسی مکانیکی سراغ نداشت. با شرمگینی، زنگ زدیم به خود آقای ایروانی که "حالا چی کار کنیم؟"

- لابد چراغی روشن مانده و باطری تموم کردین. از یکی ... بگیرین.

- چی بگیریم؟

- ...

- آقای ایروانی! ما هیچ از وسایل و ابزار مکانیکی سر در نمیاریم.

- بابا جان! یه کابل دو شاخه­ای که باطری رو شارژر کنه.

آقا! خانم! شما یه کابل دوشاخه دارین که باتری ِخالی شده­ی ِماشین ِروی دست ِ ما مانده ی ِآقای ایروانی رو  پر کنه؟