این همسایه ی چشم سبز قدبلند مودب و پر احساس و شاعر مسلک و کتاب خوان ولی مادری دارد که حیرانش کرده است؛ گاه مهربان و ساده و گاه ایرادگیر و عصبی و بی رحم. درست مثل دو ور ذهنش. و زن دائم بین بگو مگوهای این دو ور به این سو و آن سو می غلتد. دو وجه انسانی که هم به فکر آبرو و رسیدگی به خانه و بچه ها و شوهر و مهمان ها و چیزهایی است که در مجموع مشروع خوانده می شود، و هم وسوسه هایی از خود بودن را در او می جنباند.
از یک دو رفتار نرم مرد همسایه گمان می برد که چیزی مثل عشق در او جان گرفته ولی دست آخر، زن به خودزنی می افتد که چرا ساده لوحانه چنان خیالی کرده. زندگی راستی بعضی وقت ها آدم را دست می اندازد. چه قدر وقتی می فهمد رودست خورده و بازیچه شده است، عصبانی می شود و خودش را احمق حس می کند: «به من بگو خر».
مدت ها بود داستانی نرم و این همه زنانه و ظریف نخوانده بودم. چند خط نامه ی صمیمانه گاهی مثل آب ساده بین غذاهایی سخت هضم، چه گواراست. چه قدر گاهی آدم خسته می شود از پیچ درپیچی سمبل ها و تداعی معانی و حدیث نفس و جریان سیال ذهن. آن هم با آن زبان هایی که مپرس! گویی رمان را نیز گاه همان آفتی گرفته که مقاله و کتاب های فلسفی و ...را؛ گاه انگار واقعاً هرچه پرطمطراق و قلنبه و سلنبه تر باشد، جدی تر و مهم تر جلوه می کند. گاه انصافاً کسانی کم هنری خود را پشت پرده ی پوسیده ی کلمات مهجور و نامانوس پنهان می کنند. کسی هم در این میان جرات ندارد حرفی بزند، مبادا انگ کم سوادی و نافهمی بخورد. البته که هر هنری پیچیدگی ها و رمزهای خود را دارد و مخاطب خود را، ولی وقتی از روزمره گی و از وجود حرف می زنیم، ای بسا همان زبان روزمره دلنشین تر باشد. و البته که ساده نوشتن آسان تر از سخت نویسی نیست. زبان قصه های مادرانمان یادمان رفته؛ حتماً باید سوررئال و به سبک کوبیسم! و این طورها بنویسیم تا به چشم آییم. اتفاقاً درد راوی این داستان هم همین به حساب نیامدن است؛ بدی اش این است که گاهی حتی خود آدم هم خودش را فراموش می کند. و البته این ، بیشتر عادت خودنخواسته ی زنان است.کلاریس می گوید: «برای من بشقاب نبود. وقت میز چیدن برای مهمان ها همیشه یادم می رفت خودم را بشمارم.» اما گمان می کنم زویا با همین جمله های پیش پا افتاده، دست کم برای لحظه ای، چشم خواننده را به سمت زنان اطراف برمی گرداند.
راستی یادم آمد که یکی از دوستان وبلاگی روی مطلب «سلام» همین ایراد را بر خودم گرفته بود.